Waarom ik een schrijfcoach nodig heb
3 minuten lezen
Hoe een paar simpele schrijftrucs mij hielpen
Jij daar. Zeg nou eens eerlijk…
Uhm. Ja. Bekentenis.
Eigenlijk loopt het van geen meter. Het is gewoon waardeloos. Ja, ik ga door, maar zo nu en dan vliegt het me aan: Benauwd, paniek. Wat als …
Maar ik vind het zo geweldig:
Artikelen lezen, nog meer artikelen, boeken, wetenschappelijke fundering zoeken voor alles wat met beter en makkelijker schrijven te maken heeft. Zodra er weer een stukje van de schrijfpuzzel duidelijk wordt, verwerken in blogs of in coaching of trainingen.
Zodat mensen zeggen: ja, daar heb ik wat aan. Jee, wat een bijzonder inzicht. En wat heb je dat helder opgeschreven.
Daar doe ik het voor. Die inhoud
Zeker als een klant dan zegt hoeveel beter en makkelijker hij nu schrijft. En hoeveel meer zelfvertrouwen zij nu heeft. Kan ik weer maanden vooruit, energiek.
Maar dat geld, hè. Dat stomme geld. En nee, er komt niet genoeg binnen. Wat ik nauwelijks durf te zeggen, want zoiets zeg je niet. Je moet doen alsof je zwemt in de opdrachten, toch? Doen alsof.
Vin-ik lastig.
Verpak de inhoud anders, zeggen ze
Zoiets als Nike? Die heel ‘authentiek’ is door altijd een positieve boodschap aan zijn producten te koppen. Een ‘je kunt het’-mentaliteit. Schijnt te werken, bij hun.
Maar wat zij doen is niet te vergelijken met wat ik kan doen, als eenpitter. Volop tijd maar geen budget …
Dus? Gratis mag nog wel, maar dan iets geraffineerder. Niet alleen maar weggeven, niet alsmaar inhoud rondstrooien.
Oh, wat baal ik daarvan. Waarom lukt het me niet voldoende te verkopen met alleen inhoud? Vanzelf, automatisch klanten aantrekken met dat wat ik leuk vind?
Goed dan, ik ga opnieuw een gratis webinar organiseren, voor mensen die worstelen met schrijven. Die weerstand voelen als ze moeten schrijven. Geen zin hebben.
En ja, hoor. Wat gebeurt er?
Ik zit uren te worstelen met de tekst
Het lukt niet. Ik schrijf versie na versie en ben niet tevreden, denk: ik kan dit gewoon niet. Dit is niets voor mij.
Ik kan er ook wel om lachen. Ik, schrijfcoach, die mensen wil helpen die worstelen en dan zit ik zelf zo te worstelen. Ik heb een schrijfcoach nodig!
Ik roep hulp in. En wat gebeurt er? Al die versies die ik heb geschreven zijn goed. Eigenlijk gewoon klaar. Meer hoeft niet. De inhoud is al genoeg, zegt ze. Moet alleen nog wat schaven.
Hoe ik dan schrijf?
Er is dat trucje dat ik toepas. Een trucje waar elke zichzelf respecterende schrijfcoach mee begint. Dat van je lezer. Dat je je moet voorstellen dat je schrijft voor een lezer.
Bij mij werkt dat. Niet een lezer, maar één lezer. Een heel concrete lezer. Ik doe alsof ik aan iemand schrijf, een soort brief, maar dan toch geen brief. Dan schrijf ik vanuit wat ik voel, van wat goed voelt. En natuurlijk mag ik dan zeggen dat mijn training dat en dat oplevert. Want daar heeft die ander toch naar gevraagd?
Zo iets.
Dus, nu heb ik in dit blog wat aanwijzingen gezet om beter te leren schrijven, niet heel veel, maar toch waardevol:
- dat van schrijven voor je lezer, een heel concrete lezer.
- dat van schrijven vanuit wat goed voelt voor jou.
- En dat je misschien al klaar bent met je tekst, zonder dat je het in de gaten hebt, omdat jij eigenlijk verder wil perfectioneren, wat dus niet nodig is omdat het al genoeg is.
Wil je meer weten?
Mail me. Dan maken we een belafspraak. Want heus, ik weet nog veel meer…. (bovendien moeten we toch ook nog uitvogelen waar jij precies last van hebt en wat bij jou wel werkt, of juist niet).
Neem contact met me opMooi, eerlijk blog. Ik herken me het meest in je tweede aanwijzing. Als ik merk dat ik worstel met schrijven, dan ligt dat heel vaak aan één ding: dat ik het idee heb me anders voor te moeten doen dan wie ik ben. Als ik wetenschappelijke artikelen schrijf, heb ik dat het meest. Ik moet dan zelfverzekerd overkomen, terwijl ik altijd twijfel of ik mijn onderzoek wel goed (genoeg) heb gedaan. Mijn blogs (www.blijmeteenmooiemus.nl) komen veel meer uit mezelf, maar ook daar loop ik soms vast. Ik schrijf over vogels kijken en soms heb ik het idee dat ik als een supervogelaar over moet komen, iemand die alle vogels herkent in een fractie van een seconde en nooit vergissingen maakt. Als ik dat beeld loslaat en gewoon schrijf wat ik heb ervaren, dan is het verhaal er zo uit. En het wordt er ook 10 keer leuker van. 🙂
Cassandra, Blij met een mooie mus
wauw, ja, Cassandra, dat is het inderdaad: jezelf anders voor moeten doen dan je bent. Dan ga je worstelen. En bij een wetenschappelijk artikel kun je niet schrijven dat je nog niet zeker bent van de resultaten, dat er nog wat mitsen en maren zijn. Anders krijg je het waarschijnlijk niet gepubliceerd. Terwijl dat eigenlijk wel zou moeten, toch? Jij weet het beste waar nog eventuele hiaten zitten, dus waarom zou je dat niet mogen vertellen? Anders krijg je zoiets als wat nu uit de psychologie naar voren kwam: dat zoveel procent van het onderzoek niet herhaalbaar is.
Leonore, De Schrijfster
Inderdaad, de schrijfblokkade voor wetenschappelijke artikelen weet ik enigszins te doorbreken door in de discussie te benoemen waar ik nog m’n twijfels over heb, daar kan ik dan toch nog een klein beetje onzekerheid kwijt.
En bedankt voor je complimenten over m’n blog!
Cassandra, Blij met een mooie mus
Dapper blog Leonore! Vandaag is het mijn blogdag en ik heb geen idee waar ik het over moet hebben. Ik staar naar een wit scherm en een knipperende cursor.
En er komt helemaal niets.
Goed om te lezen dat zelfs schrijfcoaches of en toe last hebben van een blokkade.
Nicky Corts, Nickypent