Hoe schrijf je met verdriet?

3 minuten lezen

---

Leer van kunstenaars

Emoties gebruiken als inspiratiebron: om te dichten, schilderen, zingen, schrijven.  Maar ik ben geen kunstenaar. Dus wat dan? 

Ik mailde een vriendin dat ik het gevoel had dat ik onder een steen had gelegen. Veilig weg van de wereld. Maar ook wel geradbraakt door de steen. En dat ik nu heel voorzichtig weer eronderuit aan het kruipen was.

Dat deed haar denken aan een gedicht van Vasalis:

Steen

Verdriet kit al mijn krachten samen,
zodat ik roerloos word als steen.
Mijn hele wezen wordt materie,
een ondoordringbaar star mysterie,
o sla de rots, opdat ik ween. 

Tranen wellen op.

Schrijven helpt, mailde iemand anders

Natuurlijk.

Maar daar zadel ik mijn lezers toch niet mee op?

Dan was daar het advies dat de Weense schilder Egon Schiele had gekregen van een vriend, zo las ik in het Leopold museum in Wenen. Schiele was boos. Verontwaardigd. Verdrietig. Iets dergelijks.

Een kind blijft altijd een onderdeel van zijn moeder, vond Schiele. Dat is het in de baarmoeder en blijft het als het geboren is, opgroeit. Hoe kan een moeder dan kil en harteloos reageren? Dat mocht niet. Dat kon niet.

Hij schilderde, een dode moeder met kind:

Ik keek en keek.

Liep weg.

Zag mijn eigen zoon ervoor staan en ging naast hem staan.

We keken samen. Ons reisje naar Wenen, net na de kerst.

Zeiden niets.

En weer dat verdriet.

We luisterden naar hoe ze zong

Cenerentola (Assepoester). Over een koning die een vrouw zoekt, rijkdom afwijst en kiest voor onschuld en deugdzaamheid.

Het lied snijdt.

En blijft in mijn hoofd spelen.

(In Wenen, met mijn zoon, bij de staatsopera.)

Schrijven met verdriet?

Voor de tweede maal in één jaar had ik moeten schrijven wat ik voelde. Sprak het uit voor familie, vrienden, vrienden van familie.

Mijn ZUS.

Mijn MOEDER.

• Ik voelde en zong. Op de begrafenis van mijn moeder, half december.
• Ik voelde en tekende, tot ik rustig werd.
• Ik voelde en schreef.

En leef weer verder.

Voelen en schrijven

Daar ga ik mee verder.

Zelf.

En met jou.

Maar 2016 mag best iets minder heftig.

En een volgende blog weer ‘gewoon’ voor jou en niet om iets persoonlijks mee te delen.

Wil jij ook schrijven met je eigen schrijfstem? Bij verdriet én vreugde?

Wat zeg je van een personal aanmoediger? Een helpende hand, feedbackgever, gever van wijze raad en aanmoediging? Dat wil ik best voor je zijn. Maak een afspraak met me (Leonore@deschrijfster.nl) en dan kijken we welke hulp jij nodig hebt om je eigen schrijfstem vrij te maken. .

Neem contact met me op