De juiste woorden; vind ze onder het fluweel

3 minuten lezen

---

Over stilte. En over woorden. Wat heb je aan woorden? Maar nog meer: hoe kom je aan de juiste woorden, als je ze niet kunt vinden?

Het grootste cadeau dat je mij kunt geven is stilte.

Oorverdovende stilte.

Zo stil dat het haast pijn doet aan je oren. Maar het doet geen pijn, want het is juist weldadig. Een vogel. Eentje maar, die de stilte alleen maar accentueert.

Wat er niet is

Er is geen wind, geen stromende beek, zelfs geen zoemende insecten.

Er is geen auto, geen vliegtuig, geen bladblazer en geen pratende buurvrouwen.

Er is niets.

Als je geluk hebt zijn er zelfs geen woorden. Alleen maar dat niets.

Dat is zeldzaam. Heel zeldzaam.

Wat is er mis met woorden?

Wat me verbaast zijn die woorden. Zijn woorden storend?

Ja, woorden kunnen lelijk pijn doen. ‘Je bent een mislukking.’ Au.

Tenzij je gelijk denkt: ach, wat jij zegt maakt me niets uit. En dan doet het geen pijn.

Het effect van woorden hangt dus af van degene die ze hoort. Onthoud dat!

Woorden zijn magie

De juiste woorden helpen troosten, helpen om begrip op te brengen, helpen om verontwaardiging duidelijk te maken, helpen je om een band op te bouwen met anderen, helpen je om de ander op zijn woord te vertrouwen.

Maar troosten kan ook met een arm.

Begrip opbrengen en verontwaardiging tonen, kan door actie te ondernemen.

Een band opbouwen kan door naast iemand te staan.

De ander vertrouwen kan door iemand te helpen.

Wat heb je aan woorden?

Ik houd het bij: woorden ondersteunen. Het juiste woord op het juiste moment: wonderen.

Woorden geven inzicht. Het diepere inzicht.

Ik dacht aan een doosje:

Een vierkant doosje met ronde hoeken (ik weet niet waarom deze vorm). Van fluweel. Je hoeft de deksel maar te openen en de woorden stromen eruit.

Soms open je het doosje en het blijkt leeg. Of je ziet hoe een woord zich nog net verstopt onder een loszittend stukje binnenbekleding. Je prutst en prutst, maar krijgt het er niet onder vandaan.

Soms is het hele doosje onvindbaar. Waar kan het nou toch gebleven zijn? Dat had ik in de zomer dat ik zoveel migraine had. Migraine kwam en ging en kwam en ging, waardoor er een heel dik tapijt ontstond. Daaronder zat mijn doosje verstopt. Weg woorden.

Met het verdwijnen van de migraine was het doosje er weer. Het enige wat ik wilde was de woorden tevoorschijn halen. Allemaal.

Ontdekken. Verwarmen. Precies. Ondersteboven. Kopjeduikelen.

Zo.

Helpen om woorden te vinden

"Ik heb een klant geholpen om woorden te vinden."

Zij: “Maar hoe doe je dat dan?” 

Ik wist het niet.

Ik weet alleen dat ik inderdaad had helpen vinden. En dat mijn klant er blij mee was, maar wat deed ik?

Ik weet dat ik vragen stelde. Meer vragen, en nog meer vragen.

Ik leefde me in de klant van mijn klant in en liet mijn klant zich inleven in haar klant. Samen kwamen we verder. Kregen we de woorden boven tafel die aanvoelen als woorden van haar klant. Die durfde ze wel op te schrijven. Die pasten ook bij haar, want klanten vertellen die aan haar.

Ieder zijn woordendoosje

Ik had mijn klant dus geholpen om haar woordendoosje te openen. De woorden onder het fluweel vandaan halen. In een eenmalig coachingsgesprek.

Iedereen zijn eigen woordendoosje. Hoe ziet het jouwe eruit? Wat voor woorden zitten er bij jou in? Voelt jouw doosje goed of heeft het een opknapbeurt nodig?

Zomaar wat woorden...

Van stilte naar woorden.

Zonder antwoorden. Mét vragen.

Zonder argumenten waarom woorden de stilte doorbreken. Of waarom ze juist goed zijn.

Observeer alleen maar, zei de meditatieleraar. Ga niet analyseren wat er gebeurt als je boos wordt, ga ook niet op zoek naar het waarom, zorg er deze week alleen voor dat je innerlijke observator zijn werk kan doen: alleen maar aanschouwen. Niet meer, niet minder.

Dat dan maar.

Alleen nog dit:

Wil jij hulp bij het vinden van jouw woorden?

Zodat je vervolgens met frisse zin en frisse blik je eigen webteksten (of iets anders) gaat schrijven? Of ik voor jou?

Neem contact met me op