Als praten je beter afgaat dan schrijven

3 minuten lezen

---

Er is hoop (dat ook schrijven leuk wordt)

Haar ogen schieten sterretjes. Ze zuigt me mee in haar verhaal en ik luister. Onontkoombaar. Deze klant, laat ik haar Winnie noemen, heeft de kracht van het woord. Maar schrijven kost moeite. Hier een blog over waarom schrijven soms niet lukt en hoe je daar overheen kunt komen. 

“Wat een prachtig verhaal, het lijkt wel of ik er bij ben”, geef ik haar terug.

Ze stopt even. Zegt dan: “Ja, dat hoor ik van iedereen. Als ik praat hangen mensen aan mijn lippen, maar als ik het opschrijf blijft er niets van over. Dan wordt het saai en komt mijn enthousiasme helemaal niet over.”

Ze schrijft niet meer, al een paar maanden lang

Ze had zich vast voorgenomen weer te bloggen, maar dan ‘niet saai’. Het moest iets worden zoals mijn teksten zijn, voegt ze eraan toe.

“Dus je schrijft niet meer”, herhaal ik.

Ze slikt. Haar ogen verliezen hun glans.

….

En ik snap haar helemaal.

Het is toch ook niet leuk om te schrijven als je de hele tijd van iedereen hoort dat het zo saai is?

Wat er in je hoofd gebeurt

Na zulke negatieve ervaringen ga je tegen jezelf zeggen dat je het niet voor elkaar krijgt om ‘net zo aantrekkelijk als die ander’ te schrijven. Dat is heel  logisch. Waarna de volgende gedachte ook al snel volgt en je jezelf een sukkel vindt dat het je niet lukt.

Er is een gedachtentrein in werking gezet waarbij de ene gedachte automatisch gevolgd wordt door de volgende. Zonder dat je er iets aan kan doen. Net zo automatisch beland je onder in de put. Je voelt je waardeloos, onkundig en je zelfvertrouwen schiet omlaag.

Je kunt met je wilskracht nog wel zeggen dat je gaat schrijven. Maar al die bewuste en onbewuste gedachten met daaropvolgende emoties van waardeloosheid en onkunde zijn vele malen sterker.

Je gaat opzien tegen schrijven totdat je helemaal niet meer schrijft. Ondanks je voornemens.

Een onontwarbare kluwen van gedachten en emoties

Je kunt die kluwen zelf vaak niet meer uit elkaar rafelen.

Wil dat zeggen dat er niets aan te doen is? Dat je maar moet accepteren dat schrijven niet bij jou hoort?

Zeker niet.

Elke ondoordringbare kluwen is te ontrafelen

Je kunt op zoek gaan naar het uiteinde van de bol en beetje bij beetje de knopen eruit halen. Al vraagt het soms nogal wat geduld om het uiteinde van het draadje te vinden.

Soms is dat ontwarren niet nodig en kun je over de kluwen heen stappen. Dat hangt af ervan af wat zich in jouw knoop bevindt en waardoor die is ontstaan. Bij Winnie lijkt die kluwen van vrij recent, sinds ze verhalen is gaan schrijven. Bij anderen kan die kluwen veel eerder zijn ontstaan, zelfs al in je jeugd.

Waarom lukt schrijven niet?

Een leraar die je continu zei dat je absoluut geen talent hebt voor schrijven, kan de oorzaak zijn. Die ontdekking alleen al zou de weg vrij kunnen maken om ‘lekker toch’ te gaan schrijven. Mogelijk is er meer nodig.

Het kan ook zijn dat je nooit goed geleerd hebt wat schrijven inhoudt. Inzicht daarin helpt je dan om over de knoop heen te stappen.

Weer beginnen met schrijven

Winnies vraag is om te leren aantrekkelijk te schrijven. Maar dan moet ze natuurlijk wel eerst iets hebben om te verbeteren. De eerste les kijken we daarom eerst wat haar kan helpen om te beginnen met schrijven.

We hebben al snel beet. Halverwege de les roept ze uit: “Zelfs als onze schrijfcoaching nu al zou stoppen, heb ik mijn geld er uit.”

Dat is natuurlijk niet waar. Als ze maar een halve les zou krijgen zou ze wel heel duur uit zijn voor zo’n traject van schrijfcoaching. Maar het laat zien dat ze weer vertrouwen heeft in zichzelf. Dat merk ik ook aan haar stralende ogen, de grapjes die ze maakt.

Het resultaat komt snel. Voor de volgende les stuurt ze me niet één, maar twee nieuwe blogs. Achter elkaar geschreven.

Hoe zit het met jouw gedachtenkluwen?

Heb je het gevoel dat er bij jouw ook een onduidelijke kluwen zit, die je belet te schrijven en je komt er zelf niet uit? Wellicht kan ik je helpen hem te ontwarren in een persoonlijke traject.